Nenda kwa yaliyomo

Luce Irigaray

Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru

Makala hii ina dalili ya kutungwa kwa kutegemea programu ya kompyuta kama vile "Google translation" au "wikimedia special:content translation" bila masahihisho ya kutosha. Watumiaji wanaombwa kuchunguza tena lugha, viungo na muundo wake. Wakiridhika na hali yake wanaweza kuondoa kigezo hiki kinachoonekana kwenye dirisha la kuhariri juu ya matini ya makala kwa kutumia alama za {{tafsiri kompyuta}} .

Luce Irigaray (/ɪərɪɡɑːˈreɪ/; alizaliwa Ubelgiji, 3 Mei 1930) ni mwanafeministi wa Ufaransa, mwanafalsafa, mwanaisimu, mwanasaikolojia wa lugha, mwanasaikolojia, na mwananadharia wa kitamaduni ambaye anachunguza matumizi na matumizi mabaya ya lugha kuhusiana na wanawake.[1][2]

Kitabu cha kwanza na kinachojulikana zaidi cha Irigaray, kilichochapishwa mnamo 1974, kilikuwa "Speculum of the Other Woman" (1974), ambacho kinachambua maandishi ya Freud, Hegel, Plato, Aristotle, Descartes, na Kant kupitia lenzi ya phallocentrism. Irigaray ni mwandishi wa kazi zinazochanganua wanafikra wengi, ikiwa ni pamoja na "This Sex Which Is Not One" (1977), ambacho kinajadili kazi ya Lacan pamoja na uchumi wa kisiasa; "Elemental Passions" (1982) inaweza kusomwa kama jibu la makala ya Merleau‐Ponty “The Intertwining he Chiasm” katika "The Visible and the Invisible," na katika "The Forgetting of Air in Martin Heidegger" (1999), Irigaray anakosoa msisitizo wa Heidegger juu ya elementi ya ardhi kama msingi wa maisha na hotuba na "kusahau" kwake au kusahau hewa.[3][4][5]

Irigaray anatumia njia tatu tofauti katika uchunguzi wake wa asili ya jinsia, lugha, na utambulisho: uchanganuzi, insha, na ushairi wa kiimbo wa kimapenzi. Kufikia Oktoba 2021, alikuwa akishiriki katika Harakati za Wanawake huko Ufaransa na Italia. Luce Irigaray alipokea digrii ya bachelor kutoka Chuo Kikuu cha Louvain mnamo 1954, digrii ya masters kutoka chuo hicho hicho mnamo 1956, na alifundisha katika shule ya upili huko Brussels kutoka 1956 hadi 1959.[6][7]

Mnamo 1960, alihamia Paris kutafuta digrii ya masters katika Saikolojia kutoka Chuo Kikuu cha Paris, ambayo alipata mnamo 1961. Pia alipokea diploma ya mtaalamu katika Saikopatolojia kutoka shule hiyo mnamo 1962. Mnamo 1968, alipokea udaktari katika Isimu kutoka Paris X Nanterre. Tasnifu yake iliitwa "Approche psycholinguistique du langage des déments."[8][9]

Alimaliza PhD katika isimu mnamo 1968 kutoka Chuo Kikuu cha Vincennes huko Saint-Denis (Chuo Kikuu cha Paris VIII). Tasnifu yake juu ya mifumo ya usemi wa watu wanaougua dementia ikawa kitabu chake cha kwanza, "Le langage des déments," kilichochapishwa mnamo 1973. Mnamo 1974, alipata PhD ya pili katika Falsafa.[10]

Katika miaka ya 1960, Irigaray alianza kuhudhuria semina za uchanganuzi wa kisaikolojia za Jacques Lacan na alijiunga na École Freudienne de Paris (Shule ya Freudian ya Paris), iliyoongozwa na Lacan. Alifukuzwa kutoka shule hii mnamo 1974, baada ya kuchapishwa kwa tasnifu yake ya pili ya udaktari (doctorat d'État), "Speculum of the Other Woman" (Speculum: La fonction de la femme dans le discours philosophique, ambayo baadaye iliitwa tena "Speculum: De l'autre femme"), ambayo ilipokea ukosoaji mwingi kutoka kwa shule za Lacan na Freud za uchanganuzi wa kisaikolojia. Ukosoaji huu ulimletea kutambuliwa, lakini aliondolewa kutoka nafasi yake kama mwalimu katika Chuo Kikuu cha Vincennes na pia kutengwa na jamii ya Lacan.[11][12][13][14]

Ameshikilia wadhifa wa utafiti katika Centre national de la recherche scientifique tangu 1964, ambapo sasa ni Mkurugenzi wa Utafiti katika Falsafa. Utafiti wake wa awali uliangazia wagonjwa wa dementia, ambapo alitoa uchunguzi wa tofauti kati ya lugha ya wagonjwa wa kiume na wa kike. Imefahamika pia kuwa katika maandishi yake, Irigaray ameelezea wasiwasi kwamba shauku katika wasifu wake ingeathiri tafsiri ya mawazo yake, kwani kuingia kwa wanawake katika majadiliano ya kiakili mara nyingi pia kumekuwa na changamoto kwa mtazamo wa wanawake kulingana na nyenzo za wasifu. Taarifa zake za kina zaidi za tawasifu hadi sasa zimekusanywa katika "Through Vegetal Being" (aliyeshirikiana na Michael Marder). Kwa ujumla, anashikilia imani kwamba maelezo ya wasifu yanayohusu maisha yake ya kibinafsi yana uwezekano wa kutumiwa dhidi yake ndani ya taasisi ya elimu inayotawaliwa na wanaume kama chombo cha kumudu sifia kazi yake. Hata hivyo, akiwa na umri wa miaka 91, alichapisha "A New Culture of Energy: Beyond East and West" (2021) ambapo anajadili mazoea yake ya miongo kadhaa ya asanas za yoga (mkao) na pranayama (kupumua) na anadumisha kwamba yoga inajenga daraja kati ya mwili na roho.[15][16][17][18]

Marejeo

[hariri | hariri chanzo]
  1. ↑ Gerstner, mhr. (2006). Routledge International Encyclopedia of Queer Culture. New York: Routledge. ku. 309. ISBN 0-415-30651-5.
  2. ↑ Sjöholm, Cecilia (2000). "Crossing Lovers: Luce Irigaray's Elemental Passions". Hypatia (kwa Kiingereza). 15 (3): 92–112. doi:10.1111/j.1527-2001.2000.tb00332.x. ISSN 1527-2001. S2CID 143882714.
  3. ↑ Irigaray, Luce (1999). The Forgetting of Air in Martin Heidegger. University of Texas Press.
  4. ↑ Ives, Kelly (2016). Cixous, Irigaray, Kristeva: The Jouissance of French Feminism (European Writers). Maidstone, Kent: Crescent Moon Publishing. uk. 28. ISBN 978-1861715470.
  5. ↑ Irigaray, Luce. (1992). Elemental passions. New York: Routledge. ISBN 0415906911. OCLC 27376081.
  6. ↑ "Luce Irigaray (1932?—)". Internet Encyclopedia of Philosophy.
  7. ↑ Commire, Anne; Klezmer, Deborah (2007). Dictionary of Women Worldwide: 25,000 Women Through the Ages. Juz. la 1. Yorkin Publications.
  8. ↑ "Luce Irigaray: French linguist, psychoanalyst, and philosopher". Encyclopaedia Britannica (kwa Kiingereza). Iliwekwa mnamo 2019-10-29.
  9. ↑ Irigaray, L. (1998) [published elsewhere in 1985]. "Women on the Market". Katika Rivkin, J.; Ryan, M. (whr.). Literary theory, an anthology. Malden, Mass: Blackwell. ku. 799–811. ISBN 9780631200291.
  10. ↑ Merriman, John; Winter, Jay (2006). Europe Since 1914: Encyclopedia of the Age of War and Reconstruction. Juz. la 3. Detroit: Charles Scribner's Sons.
  11. ↑ Alcoff, Linda (Aprili 1988). "Cultural Feminism versus Post-Structuralism: The Identity Crisis in Feminist Theory". Signs: Journal of Women in Culture and Society (kwa Kiingereza). 13 (3): 405–436. doi:10.1086/494426. ISSN 0097-9740.{{cite journal}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  12. ↑ Butler, Judith (1990). Gender trouble: feminism and the subversion of identity. New York: Routledge. ISBN 978-0-415-38955-6.
  13. ↑ Delphy, Christine (2001), L'Ennemi principal, tome 2: Penser le genre (kwa Kifaransa)
  14. ↑ Gambaudo, Sylvie A. (Mei 2007). "French Feminism vs Anglo-American Feminism: A Reconstruction". European Journal of Women's Studies (kwa Kiingereza). 14 (2): 93–108. doi:10.1177/1350506807075816. ISSN 1350-5068.{{cite journal}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
  15. ↑ Luce, Irigaray (2017-09-25), "Introduction", To Speak is Never Neutral, Routledge, ku. 1–8, doi:10.4324/9781315084718-1, ISBN 9781315084718, iliwekwa mnamo 2021-10-22
  16. ↑ Dawkins, Richard (1998). "Postmodernism disrobed". Nature (kwa Kiingereza). 394 (6689): 141–143. Bibcode:1998Natur.394..141D. doi:10.1038/28089. ISSN 1476-4687. S2CID 40887987.
  17. ↑ "Jane Clare Jones on Luce Irigaray: The murder of the mother". New Statesman (kwa American English). 2014-05-14. Iliwekwa mnamo 2021-12-01.
  18. ↑ Sokal, Alan; Bricmont, Jean (1998). Fashionable nonsense: postmodern intellectuals' abuse of science. New York: Picador. ISBN 0-312-19545-1. OCLC 39605994.
Makala hii kuhusu mtu huyo bado ni mbegu.
Je, unajua kitu kuhusu Luce Irigaray kama wasifu wake, habari za maisha au kazi yake?
Labda unaona habari katika Wikipedia ya Kiingereza au lugha nyingine zinazofaa kutafsiriwa?
Basi unaweza kuisaidia Wikipedia kwa kuihariri na kuongeza habari.
Rudishwa kutoka "https://sw.wikipedia.org/w/index.php?title=Luce_Irigaray&oldid=1415385"